Jonathan Caroll ‘Białe jabłka’.

Kiedyś znalazłam piękny cytat. Z tego, co pamiętam, było to grono, portal społecznościowy, dzisiaj już zapomniany, a nawet nieistniejący. Były tam różne grupy i ja zapisałam się do grupy ‘Cytaty z książek’. Czytałam cytaty, które moi współgronowicze uważali za ładne, śmieszne, smutne, zależnie od nastroju, codziennie można było znaleźć nową dawkę cytatów. Oczywiście, obiecałam sobie, że kiedyś wszystkie te cytaty pospisuje i przeczytam książki, z których owe cytaty pochodzą. Jednak jak to często bywa, zawsze coś mi przeszkadzało, a to miałam coś do nauki, a to trzeba było przeczytać lekturę itp., itd. Jeden z cytatów szczególnie zapadł mi w pamięć, jednak było to jeszcze jak chodziłam do liceum, więc chcąc nie chcąc przez te wszystkie lata został wyparty z mojej pamięci. Jaka była moja radość, gdy założyłam profil na lubimy czytać i w trakcie przeglądania profili różnych ludzi.. znalazłam go. Tak! Postanowiłam, że to musi być jakiś znak, wśród tylu ludzi akurat ten cytat?! No i tak się złożyło, że wymieniłam się na tę książkę. Na książkę ‘Białe jabłka’. Czego oczekiwałam po tej książce? Spodziewałam się, że znajdę w niej wielką miłość, poświęcenie, rozstanie, tęsknotę. No i znalazłam. Jednak nie tego chciałam, to, co znalazłam.. rozczarowało mnie. Okazało się, że jeden cytat może bardzo zmylić człowieka, że jeden cytat książki nie czyni, co wiedziałam od zawsze, a jednak tak naiwnie dałam się na to złapać! Tak podle zostałam oszukana.  

‘Zawsze jest coś, o czym muszę ci niezwłocznie donieść, Vincencie. Zawsze coś ważnego: niuans, gest, dźwięk, wspomnienie, widok, anonimowa tablica nagrobna z czarnej stali na miejskim cmentarzu, klucz ptaków na niebie widziany z okna gospody Hansy’ego, jedzący obiad mężczyzna i jego ograniczony umysłowo syn, którym przyglądaliśmy się tego dnia, zapach pocałunku, miłosne westchnienie, pot na twoich dłoniach, łzy na moich policzkach, aromat kawy unoszący się w cukierni ‘AIDA’, ten białoszary oddech w zimowy wieczór. Zawsze jest coś ważnego, o czym natychmiast muszę ci powiedzieć. Bo jesteś niezbędny, bo jesteś mój, bo rozumiesz – bo tchnąłeś w moje życie nowe życie. Jest tak wiele przyczyn. Dziękuję Bogu za Ciebie.’

Cytat jest piękny, choć nie robi na mnie już takiego wrażenia jak kiedyś. Wydoroślałam? Dojrzałam? Nie wiem. Nie chciałabym nikogo obrazić, jednak książka okazała się po prostu.. głupia. Podeszłam do niej z wielkimi oczekiwaniami. Może za wysoko postawiłam poprzeczkę? Może nie jestem na tyle wyjątkowa, by odkryć czar tego utworu. Może kiedyś, pięć lat temu powinnam przeczytać tę pozycję, może wtedy zachwyciłaby mnie tak samo, jak ten cytat. Teraz jednak nie potrafię powiedzieć o czym była ta książka. Nie potrafię powiedzieć po co ktoś ją napisał, a może nie ktoś, tylko Pan Caroll. Jedno wiem na pewno – nie sięgnę po żadną książkę tego autora. Zwyczajnie szkoda mi na to czasu.